VerGoede dySlexiezorG SlAAT de plAnK Weer MiS In het programma Kassa kwam onlangs zeer terecht de zorgwekkende stand van zaken rond de vergoede dyslexiezorg aan de orde. Het zogenoemde dyslexieprotocol 3.0 doet op veel fronten geen recht aan de dyslect. daarnaast blijft de toegang tot hulp voor kinderen die net geen dyslexie hebben een groot probleem. teKst: KArIn JAHromI W 10 I&W mAGAZIne nr 1 - 2023 ie heeft er verzonnen dat dyslexie alleen een leesprobleem is en geen spellingsprobleem? dat is namelijk het hoofdcriterium van Dyslexieprotocol 3.0. maar wie bekend is met dyslexie, weet dat het een veelkleurige waaier is van talrijke zwakkere kanten én talenten. Het gaat niet alleen over moeite met lezen. ook over problemen met automatiseren van spellingsregels en soms rekenregels. daarnaast zijn er kwaliteiten. Zo kijken dyslecten vaak net even anders naar dingen. Ze zien uitdagingen waar anderen een probleem zien, denken vaak out-of-the-box en komen met het ‘ping’ idee. Ze schrijven boeken (ja!) en stampen als neurodiverse ondernemer een multinational uit de grond. Zowel met het huidig lineaire onderwijssysteem als met de beperkte en achterhaalde dyslexie-opvatting hebben de meeste (neurodiverse) ouders en hun dyslectische kinderen niets, is onze ervaring. gebutst en gedeukt dan is daar dus het nieuwe dyslexieprotocol 3.0, dat bovengenoemde kinderen moet helpen. met alleen vergoeding voor wie zeer zwak scoort op het lezen. een leerling die net goed genoeg leest maar wel grote moeite heeft met spellen, heeft pech. de school moet van het spellingsprobleem overigens wel een aantekening maken in het leerling Volg systeem. of en hoe het kind hiervoor ook extra hulp krijgt, is per school verschillend. los van wat we vinden over de inhoudelijk beperkte dyslexieopvatting van het protocol is er met de verwijzing meestal ook veel tijd gemoeid. te veel. soms neemt het enkele schooljaren in beslag. en blijkt uiteindelijk een leerling niet dyslectisch, dan is het terug bij af. met alle narigheid van dien. sommige ouders laten het er dan niet bij zitten en gaan zelf verder op zoek. op die manier krijgen dyslexiecoaches zoals ik deze kinderen in hun praktijk. Veel te laat natuurlijk. Gebutst en gedeukt maar wel in de gelukkige omstandigheid dat de ouders het traject bekostigen. Wat er gebeurt met kinderen van ouders die dit niet kunnen betalen, laat zich raden. Vergoede zorg ≠ goede zorg Het moet dus echt anders. ook de - goedbedoelde - motie van cdA-Kamerlid rené peters om scholen de leerlingen te laten screenen en begeleiden kan me niet echt verwarmen. en waarom niet? omdat veel dyslectische kinderen vaak helemaal niet gebaat zijn bij de aanpak van het huidige vergoe
11 Online Touch VERGOEDE DYSLEXIEZORG Home